Ucznia można motywować do działania przez dwa rodzaje motywacji: dodatnią i ujemną. Motywacja dodatnia występuje w momencie,
gdy jednostka pragnie coś osiągnąć, a ujemna wtedy, gdy trzeba czegoś unikać. Pragnienie jest przykładem motywacji dodatniej, a niechęć lub obawa ujemnej.

Osiągnięcia szkolne są uzależnione od motywacji do uczenia się. Może ona oddziaływać stymulująco na ucznia, pobudzać go do wysiłku
w celu osiągnięcia jak najlepszych wyników. Brak motywacji powoduje, że uczeń nie przeznacza wystarczającej ilości czasu na uczenie się,
nie wykonuje prac domowych, a przy odpytywaniu nie liczy na posiadaną wiedzę, lecz na własny spryt i podpowiedzi kolegów.

Funkcję stymulującą, szczególnie w u uczniów w edukacji wczesnoszkolnej, spełniają oceny stawiane przez nauczyciela pod warunkiem, że są one sprawiedliwe i odzwierciedlają rzeczywiste osiągnięcia uczniów. Motywami uczenia się są niekiedy procesy emocjonalne. Pozytywną funkcję spełniają emocje związane z zainteresowaniem, zapałem do nauki, życzliwym nastawieniem wobec nauczyciela, chęcią wyróżnienia się.

Co motywuje? – jest zależne od wieku… o tym w następnym wejściu 🙂